System zabezpieczenia społecznego jest finansowany ze składek na ubezpieczenie społeczne opłacanych przez pracodawców i pracowników najemnych oraz z ogólnych dochodów podatkowych.

Zatrudnieni, których wynagrodzenie przekracza dochód minimalny mają obowiązek opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne, ubezpieczenie na wypadek utraty samodzielności, ubezpieczenie od utraty pracy i ubezpieczenie emerytalno-rentowe. Wysokość składek na ustawową ochronę ubezpieczeniową stanowi określony procent od zarobków. Wysokość składki stanowi określony procent wynagrodzenia. 53% składek opłaca pracownik, a około 47% - pracodawca. Osoby prowadzące działalność na własny rachunek opłacają w całości składki na ubezpieczenie chorobowe, ubezpieczenie na wypadek utraty samodzielności oraz ubezpieczenie emerytalnorentowe. Składki na ubezpieczenie wypadkowe płaci w całości pracodawca.

Pracodawca odpowiada za obliczanie i opłacanie składek. Odejmuje od każdego wynagrodzenia należną, płatną przez pracownika, część składek. Pracodawca zatrzymuje płatną przez siebie część składki i całą kwotę składki na ubezpieczenie społeczne (tj. ubezpieczenie zdrowotne, ubezpieczenie na wypadek utraty samodzielności, ubezpieczenie emerytalno-rentowe i ubezpieczenie od utraty pracy) przekazuje wybranej przez ubezpieczonego kasie chorych(jako odbiorcy).

Całkowita składka na ubezpieczenie zdrowotne wynosi obecnie 15,5% wynagrodzenia aż do osiągnięcia wysokości ustalanej corocznie (górny próg obliczeniowy dla składek wynosi 45 900 EUR rocznie). 7,3% składek obciąża pracodawcę. Jeśli wymogi finansowe odpowiednich kas chorych nie są zaspokojone składkami związanymi z poziomem dochodu, kasy chorych mogą pobierać dodatkową składkę, która nie jest związana z poziomem dochodów. Jeśli średnia dodatkowa składka ustawowego ubezpieczenia zdrowotnego przekracza 2% zarobków podlegających składkom, można ubiegać się o wyrównanie socjalne (Sozialausgleich).

Wysokość składki ubezpieczenia na wypadek utraty samodzielności (Pflegeversicherung) wynosi 1,95%. Ubezpieczeni urodzeni po 1940 r. i nieposiadający dzieci płacą dodatkową składkę w wysokości 0,25% po osiągnięciu 23. roku życia. Górny próg obowiązkowego ustawowego ubezpieczenia zdrowotnego i ubezpieczenia na wypadek utraty samodzielności wynosi 50 850 EUR rocznie.

W przypadku ogólnego ubezpieczenia emerytalno-rentowego ogólna stawka wynosi 19,60% zarobków, aż do wysokości górnego progu obliczeniowego dla składek (67 200 EUR rocznie w „starych” krajach związkowych i 57 600 EUR rocznie w nowych krajach związkowych). Połowa składek obciąża na ogół pracodawcę.

Składka na ubezpieczenie od utraty pracy wynosi 3% wynagrodzenia aż do wysokości górnego progu obliczeniowego dla składek, stosowanego dla ubezpieczenia od utraty pracy. Połowa składek obciąża pracodawcę, a połowa pracownika. Żadnych składek nie płaci się na fundusz zasiłków rodzinnych (są one finansowane ze środków publicznych).